ၾကယ္တာရာေထာင့္ခ်ိဳး

           ေကာင္းကင္က လွတယ္္။
           ေကာင္းကင္ရဲ႕က ်ယ္ျပန္႔မႈထဲမွာ လႊမ္းျခဳံ ခံထားရတဲ႔သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ နွလုံးသားဟာလည္း လွပနက္ရႈိင္းတယ္။အေရာင္အမ ်ဳိ းမ ်ဳိ း ေဆးခ ်ယ္တတ္တဲ႔ ေကာင္းကင္ဟာ သူ႕ရဲ႕ပင္ကိုယ္အေရာင္ေရာ မွတ္မိပါရဲ႕လား။ကိုယ္ကေတာ႔ ေမးမိပါတယ္...သူ႔ကိုယ္သူေရာ သိမွသိပါရဲ႕လားလို႔။ အင္း...ေတာ္ေတ္ာမ ်က္နွာမ ်ားတဲ႔ေကာင္...။
          ၾကယ္ေတြတလက္လက္နဲ႔ ေကာင္းကင္မွာ ဗြက္ထေနတယ္။ အျမဲတမ္းျပိဳးျပက္ေနတဲ႔ ၾကယ္ေတြအေၾကာင္းကို မ ်က္စိဖြင့္ရင္း ေရတြက္ၾကည္႔ဖူးပါသလား...။လက္လွမ္းမီွရာေလာက္ထိ ၾကယ္ေတြ ေရတြက္လို႔ရနိုင္ေသးတယ္။ေနာက္ေတာ႔ တျဖည္းျဖည္းေရာေထြးယွက္သြားတယ္။
ေငြေရာင္အိပ္မက္ကို မက္ခြင့္ရွိတဲ႔ၾကယ္ေတြရဲ႕ေတးသံကိုေရာ နားေထာင္ဖူးပါသလား...။သူတို႔က အျမဲတမ္းသီခ ်င္းတစ္ပုဒ္တည္းကိုပဲ ဆိုၾကတယ္။ခ ်စ္ျခင္းကို ဖြဲ႕သီတဲ႔ အလြမ္းေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေ၀းကြာျခင္းေတြပါတယ္။ေၾသာ ္...ၾကယ္ေတြကေရာ ေကာင္းကင္္မွာ ဆုံဖူးၾကပါရဲ႕လား...ဆံုဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ဒီေလာက္ က ်ယ္ျပန္႕လြင္ေျပာတဲ႔ ေကာင္းကင္ထဲမွာ ဆံုမွတ္ေတြမ ်ားစြာရွိေနၾကပါတယ္။
          ခုခ ်ိန္မွာေတာ႔ အလြမ္းေတြကိုပဲရင္ဖြင့္ျပေနတဲ႔ ၾကယ္ပြင့္ေတြကိုပဲ ကိုယ္ ေတြ႕ေနရတယ္။
          ကိုယ္ လည္းေအာက္ေမ႔တသစြာ လြမ္းဆြတ္ေနပါတယ္။
          ေကာင္းကင္မွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္မ ်ဥ္းေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းကို အလ ်ားလိုက္ ဆြဲျခစ္လိုက္တယ္။ ေကာင္းကင္မ ်ဥ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပါ႔။လက္နဲ႔ဆြဲျခစ္လိုက္ရတယ္ဆုိေပမယ့္ ေကာင္းကင္မ ်ဥ္း
ေၾကာင္းက မိုင္းေပါင္းမ ်ားစြာ ရွည္လ ်ားတယ္။ေကာင္းကင္မ ်ဥ္းေၾကာင္းရဲ႕ ဒီဘက္အစြန္းမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း...ဟိုးဘက္အစြန္းမွာေတာ႔ ကိုယ္လြမ္းေနရတဲ႔
မင္းရွိေနပါတယ္။စိိတ္ကူးယဥ္တစ္ခုလို႔ပဲ ေကာက္ခ ်က္ခ ်မလား...အလြမ္းဆိုတာ တဖတ္သတ္ဆန္လို႔ေရာ ဘာျဖစ္လဲ...တားဆီးလို႔ရလို႔လဲ အိပ္မက္မမက္ပါဘူး။
          သတိရတာေပါ့။ ဒါေပမယ္႔ ပူျပင္းေလာင္ျမိဳ က္တဲ႔ သတိရျခင္းမ ်ဳိ းမဟုတ္ဘူး။ ေအးျမဆြတ္ပ ်ံ႕တဲ႔ သတိရျခင္းမ ်ဳိ းျခင္းပါ။